“`html
Erdem Özgül’ün Yeni Eserinde Unutulmuş Hikayeler
Erdem Özgül’ün Unutulmuş Ataların Gölgesi (2023) isimli öykü kitabı, kopuk bağların aitlik hissi oluşturabileceğini ortaya koyan dikkat çekici bir çalışma. Farklı geçmişlere sahip bireylerin karanlıklarındaki aydınlatılmamış anıları, acılarını ve kavuşma hikayelerini kendine merkeze alıyor. Mülteciler ve işçiler gibi çeşitli gruplar, bu eser altında toplanarak okuyucuya birçok farklı hikaye ile sunuluyor.
Karşılaşılan yollarla kesişen hayatlar, Anadolu’nun derin ezgilerini hatırlatırken, göç ve sürgün benzeri kavramlar da eser boyunca kendini hissettiriyor. Özgül, karakterlerine, yurtlarından uzakta yeni hayatlar kurmalarında rehberlik ederken, yapılan toplumsal ve bireysel yolculukları derin bir şekilde ele alıyor. Tehcir, mültecilik, Avrupa’dan gelen işçi göçleri ve ülkesini terk etmek zorunda kalanlar, kitabın odağında yer alıyor. Uyum sorunu ise yazarın diş ve tren metaforlarıyla dikkat çekerken, kaybolan hayatların gölgelerini de keskin bir dille dile getiriyor.
Kitabı incelerken, “Sıleymane Zerdeşt’in Tuhaf Ezidiliği” öyküsünde Türk Konsolosluğu’nda iki Ezidi’nin kesişen yolları karşımıza çıkıyor. Zerdeşt’in kamburu, okuyucuya derin bir dağ benzetmesiyle sunuluyor. Bu bağlamda Ararat; Ermeni, Kürt, Süryani ve daha birçok kültürü içinde barındırıyor. Özgül, karakterlerini gerçekçi bir şekilde betimleyerek, onları günlük hayatlarında tanıdığımız kişiler haline getiriyor. Örneğin, Zerdeşt yalnızlık içinde kaybolmuş bir kuş gibi yansıtılıyor. İnsanlar onun farklılığına dikkat ediyor ve bu farklılık, aralarındaki boşluğu hissettiriyor.
Özgül, röportajlarında da belirttiği üzere, sadece Türk edebiyatıyla sınırlı kalmayıp, uluslararası edebiyatı da araştırıyor. Örneğin, 1914’te Erzincan’dan İstanbul’a geçiş yapan ve 1915’te tehcir edilen Hagop Mıntzuri’nin hikayesini anlamaya yönelik çabaları sürüyor. Tehcir edilenlerin hikayeleri, yazarın zihninde sürekli yankı buluyor.
Seksenlik Sıleymane Zerdeşt, arkadaşlarıyla beraber geçmişe dair önemli anıları yeniden yaşamak isterken, mekân ve zaman arasında kaybolmuş gibi buluyor kendini. Geçmişini hatırlamak, kaybettiklerini anmak için sürekli bir çaba içinde. Özgül, karakterlerin duygusal derinliklerini öyle ustaca yansıtıyor ki tarihi yeniden yazmakta olduğunu hissediyoruz. Zerdeşt, yaşamının sonundaki dostlarını anarken bizleri de düşünmeye itiyor.
“Dünyanın Her Yeri Ararat” adlı öykü ise, İsviçre’deki dağlarda tanışılan yaşlı bir Ermeni’nin yaşadığı zorlukları anlatıyor. Tek bacağı olmayan bu adam, geçmişine dair duyduğu özlemi dile getirirken, Ararat’a olan hayranlığı ortaya çıkıyor. Ölüm ve yaşam arasında gidip gelen bu karakter, tortularını derinlemesine sorguluyor.
“Sen Benim En Eski Arkadaşımdın” isimli öyküde ise Mihemedo’nun ve arkadaşlarının hayatını kaybedişi, soğukta geçirdiği anlarla tasvir ediliyor. Ablasının gözyaşları, zamanla unutulmaz bir acının sembolü haline geliyor. Bu tasvir, okuru derin bir duygusal yolculuğa çıkarıyor.
“Yanık Sular” öyküsünde ise üç kuşak boyunca yaşanan zorluklar, geçmişle olan bağlarını sorgulayan bir aile üzerine odaklanıyor. Ailenin yerinde durmanın bir gerekliliği olarak ifade edilen sosyal ve tarihsel baskılar, geçmişin anlaşılmasının güçlüğünü gözler önüne seriyor.
Özgül, eserlerinde yalnızca bir öykü yazarı olmanın ötesine geçerek, tarihsel bir arkeologluk yapıyor. Geçmişin yükünü ve güzelliklerini gün yüzüne çıkarmaya özen gösteriyor. Bu kitap, melezleşen toplumsal yapıyı, azınlık gerçekliğini ve göçmen hikayelerini bir araya getiren özgün bir çalışma olarak öne çıkıyor.
“`
